✍️ अनिल पाण्डेय, पुनर्वास–१, कञ्चनपुर

एउटा हठी, दम्भी र निरंकुश शासकको पतन भएको छ। यो घटना आकस्मिक होइन, बरु वर्षौंदेखि अन्याय, अत्याचार, कुशासन र भ्रष्टाचारको विरुद्ध जनताले देखाएको आक्रोशको परिणाम हो। जब नागरिकहरू सडकमा उत्रिए, त्यही क्षणदेखि त्यस व्यवस्थाको आधार कमजोर भइसकेको थियो।

आन्दोलनको शक्ति र चुनौती

जनशक्ति सधैँ बलियो हुन्छ, यसपटक पनि त्यही प्रमाणित भयो। तर आन्दोलनकै नाममा भएका आगजनी, तोडफोड र लुटपाटजस्ता गतिविधि निन्दनीय छन्। ती कार्यहरूले आन्दोलनको नैतिक उच्चतामा प्रश्न उठाए पनि मूल दोष शासककै अहंकार र जनभावनाप्रतिको अपमानमा छ।

मौनताबाट पाखण्डसम्म

सबैभन्दा विडम्बनापूर्ण पक्ष के हो भने, विगतमा १९/२० युवाको हत्यामा मौन बस्ने बुद्धिजीवी र नेताहरू अहिले भने सुशासन, लोकतन्त्र र संविधानका ठूला प्रवक्ता बनेर देखिएका छन्। यिनै मौन समर्थकहरूले शासनलाई अन्धो बनाए र आजको संकट निम्त्याए। अहिलेको प्रचारात्मक प्रदर्शन पाखण्ड बाहेक केही होइन।

अबको बाटो

राजनीतिमा अन्त्य हुँदैन, सुधार सधैँ सम्भव हुन्छ। त्यसैले अब बन्ने अन्तरिम सरकारले शान्ति, सुव्यवस्था र भ्रष्टाचारमुक्त शासनको आधार तयार गर्नुपर्छ। यदि यसमा असफल भए, जनता फेरि सडकमा उत्रिनेछन्।

जनता सचेत भइसकेका छन्। राजनीतिज्ञहरूले अब संस्कारयुक्त, निस्वार्थ र जनमुखी यात्राबाट अघि बढ्न जरुरी छ।

अन्तिम सुझाव

धमिलो पानीमा माछा मार्ने प्रवृत्ति त्यागौँ। जनताको भावना खेलौना होइन। यदि पुनः विश्वास गुमाइयो भने, इतिहासकै पानामा यो पुस्ताले कठोर मूल्यांकन गर्नेछ।